Πολυπολιτισμικότητα και ποδόσφαιρο: Έχει (κυριολεκτικά) χαθεί η μπάλα

Οι "Βέλγοι" Romelu Lukaku (Ζαίρ), Christian Benteke (Κονγκό) 

ΚΟ: Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι, (όπως λέει το γνωστό γηπεδικό άσμα), στις αγορίστικες συζητήσεις που κάναμε περί ποδοσφαίρου, και στα χαρτάκια με τα αυτοκόλλητα που μαζεύαμε («τύχες» τις λέγαμε) όλοι ξέραμε π.χ. ότι οι Σουηδοί είναι ξανθοί και ψηλοί "σαν Βίκινγκς", με ονόματα ποτ τελειώνουν σε – berg (Σάντμπεργκ, Μέλμπεργκ, Μπεργκ κλπ) ή -sson (Λάρσον, Σβένσον, Έρικσον, Γιόχανσον κλπ), οι Ιταλοί είναι ντελικάτοι (και… όμορφοι για τα κορίτσια) με ονόματα που κυρίως τελειώνουν σε - i (Ρόσσι, Καμπρίνι, Ταρντέλι κλπ), οι Γερμανοί είναι απλά «γερμανόφατσες» και «πάντσερς» και ούτω καθεξής.…

Τώρα που μεγαλώσαμε είναι δύσκολο να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι το όνομα Ομάρ Ελαμπντελαουί δεν είναι ακριβώς το… χαρακτηριστικό νορβηγικό όνομα. Όπως και το Αμπντισαλάμ Ιμπραΐμ…

Εάν δεν γνωρίζετε, πρόκειται για τους δύο ‘Νορβηγούς’ που απέκτησε ο Ολυμπιακός. Ο πρώτος είναι μαροκινής καταγωγής και ο δεύτερος σομαλικής. Παίζουν και οι δύο στην εθνική Νορβηγίας, οπότε για τα media και τον κόσμο είναι Νορβηγοί.

Ντουρμάζ και Αφελάι ως πιστοί μουσουλμάνοι

Φέτος το καλοκαίρι μάθαμε επίσης, ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε μαζί με τον ‘Νορβηγό’ Ελαμπντελαουί, τον ‘Ελβετό’ Παϊτίμ Κασάμι, τον ‘Σουηδό’ Τζίμι Ντουρμάζ και τον ‘Ολλανδό’ Ιμπραχίμ Αφελάι. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη πήρε τον ‘Σουηδό’ Βαλμίρ Μπερίσα ο οποίος θα κάνει παρέα με τον επίσης ‘Σουηδό’ Εμίρ Μπαϊράμι. Εάν σας παραξενεύουν λίγο τα ονόματα και σας θυμίζουν κάτι (ειδικά εκείνο το Μπερίσα κάνει μπαμ!), η αλήθεια είναι ότι ο Μπερίσα και ο Μπαϊράμι είναι αλβανικής καταγωγής (ο δεύτερος από το Κόσσοβο), ο Κασάμι επίσης αλβανικής καταγωγής (από τα Σκόπια), ο Ντουρμάζ τουρκικής και ο Αφελάι μαροκινής.

"Σουηδοί" προσκυνούν τον Αλλάχ μετά από ένα γκόλ της εθνικής ελπίδων της Σουηδίας. Στα αριστερά ο Μπερίσα του ΠΑΟ

Ο Μπαϊράμι με τατουάζ της ακραίας εθνικιστικής αλβανικής ομάδας "Συμμαχία Μαύρο Κόκκινο". Τα ελληνικά ΜΜΕ τον ανέφεραν απλά, ως "πατριώτη"

Έχει χαθεί η μπάλα κυριολεκτικά στο ποδόσφαιρο και γενικότερα στον αθλητισμό, με την πολυπολιτισμική λαίλαπα που σαρώνει τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη.

Και δεν μιλάμε για το τι γίνεται στις ομάδες του κάθε ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όπου ψάχνεις να βρεις Ιταλό σε ιταλική ομάδα, Πορτογάλο σε πορτογαλική και μοιάζεις σαν να ακούς την «προφητική» κραυγή της αξέχαστης Ρένας Βλαχοπούλου η οποία όταν μπαίνει στα αποδυτήρια της ελληνικής ομάδας (Παναθηναϊκός) και δεν βρίσκει Έλληνα ούτε για δείγμα, για να συνεννοηθεί, τρελαίνεται και φωνάζει «ρε παιδιά, ένας που να μιλάει ελληνικά δεν υπάρχει; Στον ΟΗΕ έχω πέσει;;;»*(βλέπε βίντεο στο τέλος!)

Ορισμένοι γνωστοί νέο-ευρωπαίοι: 1η ΣΕΙΡΑ: ο Νορβηγός John Alieu Carew (Γκάμπια), ο Αυστριακός Rubin Okotie (Νιγηρία), ο Αυστριακός David Alaba (Νιγηρία), ο Πολωνός Εμμανουέλ Ολιζαντέμπε (Νιγηρία), 2η ΣΕΙΡΑ: ο Νορβηγός Ola Kamara (Σιέρα Λεόνε),ο Ελβετός Johan Djourou (Ακτή Ελεφαντοστού), ο Δανός Jores Okore (Ακτή Ελεφαντοστού), ο Τσέχος Theodor Gebre Selassie (Αιθιοπία), 3η ΣΕΙΡΑ: ο Γερμανός Gerald Asamoah (Γκάνα), ο Γερμανός Patrick Owomoyela (Νιγηρία), ο Γερμανός Jerome Boateng (Γκάνα) και ο Νορβηγός Αμπντισαλάμ Ιμπραΐμ (Σομαλία) - Κάποιοι έχουν έναν από τους γονείς τους Ευρωπαίο

Άμα κάτσεις και το σκεφτες και κοιτάξεις τα σκονισμένα σου αυτοκόλλητα (ναι, τα διατηρούμε ακόμα!) νιώθεις σαν εκείνα τα πρόσωπα, εκείνες οι ομάδες, να έρχονται από μια τόσο μα τόσο πολύ μακρινή εποχή. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Μα, άλλαξαν όλα στον κόσμο; Όχι βέβαια, σε όλον τον κόσμο. Μόνο στην Ευρώπη! Στις υπόλοιπες ηπείρους μοιάζει σαν ο χρόνος να μην έφερε καμία αλλαγή. Οι αφρικανικές εθνικές ομάδες συνεχίζουν στη σύνθεσή τους να έχουν μαύρους Αφρικάνους, οι ασιατικές ασιάτες «σκιστομάτηδες» και οι λατινικές μελαχρινούς λατινοαμερικάνους. Εμείς μόνο υποστήκαμε αλλοίωση.

Η εθνική Ελβετίας στο πρόσφατο Μουντιάλ είναι ένα χαρακτηριστικό σημάδι του τι βιώνει σήμερα η Ευρώπη και πως στην ουσία μιλάμε για το τέλος της Ευρώπης, όπως την γνωρίζουμε. Φυσικά, προηγήθηκε η Γαλλία, η Βρετανία, η Ολλανδία, και πιο πρόσφατα η Σουηδία, η Νορβηγία, η Δανία, η Γερμανία, η Αυστρία και το Βέλγιο. Η ώρα που ίσως καμία εθνική ομάδα πλέον, δεν θα είναι εθνικά ομοιογενής - με ό,τι αυτό συνεπάγεται - είναι πολύ κοντά. Ας μην ξεχνάμε, ότι όσον αφορά την δική μας εθνική, είχε προταθεί στον τερματοφύλακα Γιούρι Λοντίγκιν (ρωσικής καταγωγής) και στον Έργκις Κάτσε (αλβανικής και οπαδό του UCK!) να συμμετάσχουν στην εθνική ομάδα και εκείνοι αρνήθηκαν επιλέγοντας την πραγματική τους πατρίδα. (Αν και ο Λοντίγκιν έχει ελληνίδα μητέρα και έπαιξε στην δική μας ελπίδων. Ο Χοσέ Χολέμπας, παίκτης της εθνικής μας, είναι μια παρόμοια περίπτωση, καθώς έχει πατέρα Έλληνα και μητέρα από την Ουρουγουάη).

Ο Γιούρι Λοντίγκιν με την φανέλα της Ελλάδας και της Ρωσίας

Έργκις Κάτσε - χωρίς λόγια

 Τα πράγματα είναι απλά. Έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, σε λίγο, οι διθυραμβικοί τίτλοι των εφημερίδων του στυλ «Ίτε Παίδες Ελλήνων», πριν από ένα κρίσιμο ποδοσφαιρικό αγώνα, ή το «Ωραίοι ως Έλληνες» και κάτι τέτοια, μάλλον θα φαντάζουν ανούσια, ξεπερασμένα και μάλλον «ρατσιστικά» κλισέ, που δεν μπορούν να έχουν απήχηση πλέον σε μια «εθνική» ομάδα που θα έχει π.χ. τρεις παίκτες αλβανικής καταγωγής, έναν ρουμάνικης, και δυο τρεις Αφρικανούς. (Άσε που τώρα που αν το σκεφτείς καλύτερα, το να συνεχίσει να αποκαλείται «εθνική» μια τέτοια ομάδα, το βλέπω λίγο χλωμό. Ίσως αλλάξει με το «ομάδα από την Ελλάδα», που είναι πιο… inclusive).

Επίσης πριν ξεκινήσει κάποιος διεθνής ποδοσφαιρικός αγώνας, ο εθνικός μας ύμνος δεν θα συγκινεί όλους τους παίκτες, όπως ακριβώς συμβαίνει σε άλλες πολυπολιτισμικές «εθνικές» (sic) ομάδες.

Χαρακτηριστική περίπτωση ο τουρκικής καταγωγής παίκτης της εθνικής Γερμανίας, Mesut Özil, (στο κέντρο) ο οποίος ποτέ δεν ψέλνει τον γερμανικό εθνικό ύμνο. Στην φωτογραφία μαζί με τον πολωνικής καταγωγής Lukas Podolski, τον τυνησιακής καταγωγής Sami Khedira, οι οποίοι επίσης δεν ψέλνουν τον ύμνο (όπως προφανώς και ο J. Boateng). Στην Γερμανία η απροθυμία των παικτών να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο προκάλεσε την αντίδραση πολιτικών, ενώ ακόμα και ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε εκνευρισμένος, ζήτησε να είναι υποχρεωτικό οι παίκτες να ψέλνουν τον ύμνο. (Δεν μπορώ επίσης, να μην θυμηθώ το πάθος με το οποίο οι παίκτες όλων των λατινοαμερικάνικων ομάδων έψελναν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους στο πρόσφατο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Από τις ευρωπαϊκές, ευχάριστη έκπληξη ήταν η… Ολλανδία!)

Το ποδόσφαιρο ως λαϊκό άθλημα που σαγηνεύει τι μάζες των ανθρώπων, είναι ένας εξαιρετικά πρόσφορος χώρος για να περάσεις μηνύματα και να κατευθύνεις συνειδήσεις. Τα “No to Racism”πανό και σημαιάκια που είναι πανταχού παρόντα είναι τα νέα ιερά λάβαρα, μπροστά στα οποία, ίσως κληθούν σύντομα οι σύγχρονοι «μονομάχοι»να δηλώσουν αιώνια πίστη και να κλίνουν το γόνυ με ευλάβεια.   

Έτσι, η άκρως πολυπολιτισμική σύνθεση της εθνικής Ελβετίας, έγινε «ακλόνητο επιχείρημα» στα χέρια των αποδομητών της εθνικής ταυτότητας των λαών και εχθρών της δημοκρατίας, αφού βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στο δημοψήφισμα του ελβετικού λαού που ζήτησε περιορισμό (προσέξτε περιορισμό) της μετανάστευσης, παρουσιάζοντας τους Ελβετούς σαν "υστερικούς" «ρατσιστές» που θέλουν να φάνε ζωντανούς όλους τους μετανάστες της χώρας… Η παρακάτω προπαγανδιστική φωτογραφία με όσους μετανάστες ανήκουν στη σύνθεση της εθνικής Ελβετίας να έχουν... αφαιρεθεί, περνάει το μήνυμα: «Χωρίς αυτούς είστε χαμένοι».

Αστέρια της εθνικής Ελβετίας είναι: Gökhan Inler (Τουρκικής καταγωγής), Blerim Dzemaili (από τα Σκόπια), Granit Xhaka (αλβανικής από το Κόσσοβο), Xherdan Shaqiri (αλβανικής από το Κόσσοβο), Haris Seferovic (από την Βοσνία), Admir Mehmedi (Αλβανικής από τα Σκόπια), Johan Djourou (Ακτή Ελεφαντοστού)

 Η καταιγίδα της πολυπολιτισμικότητας που σαρώνει τις ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες γίνεται έτσι, όπλο στα χέρια εκείνων που βουτηγμένοι σε νεοταξικές ιδεοληψίες και θεωρώντας τους εαυτούς τους αυθεντίες (βλέπε ιεροεξεταστές), έχουν βαλθεί να μας προσηλυτίσουν στο πολυπολιτιστικό τους δόγμα και να «αφορίσουν» τους «αιρετικούς» που μιλάνε ακόμα για εθνική ταυτότητα.

Όλες αυτές οι σκέψεις δεν έχουν να κάνουν, φυσικά, με το εάν αυτοί οι multi culti παίκτες είναι καλοί ή όχι (ορισμένοι είναι παικταράδες). Άλλωστε το επιχείρημα ότι είναι καλοί είναι το πιο δυνατό. «Τι με νοιάζει ποιος παίζει, αρκεί να κερδίζουμε», σου λέει ελαφρά τη καρδία, ο άλλος. Έμαθε άλλωστε από την ομάδα που υποστηρίζει να ψάχνει τους Έλληνες με το μικροσκόπιο (Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός στην ενδεκάδα του είχε έναν Έλληνα! Πάλι καλά να λέμε…). Ούτε έχει να κάνει με το εάν είναι καλά παιδιά ή όχι. Ούτε με το εάν αγαπάνε την χώρα για την οποία παίζουν και την νιώθουν σαν 1η ή 2η πατρίδα τους. Πολύ περισσότερο, οι σκέψεις αυτές δεν έχουν να κάνουν με το εάν θα πρέπει εμείς, οι γηγενείς, να τους κοιτάμε με… μισό μάτι και να τρέφουμε «ρατσιστικά» αισθήματα μίσους, λες και φταίνε οι ίδιοι για την νεοταξική πολιτική των "ανοιχτών συνόρων" και το σχέδιο COUDENHOVE-KALERGI.

Εθνική Γαλλίας: 20- 25 χρόνια ήταν αρκετά για την "μετάλλαξη"

Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε σε μια διαδικασία μετάλλαξης της ταυτότητάς μας, για την οποία μετάλλαξη ποτέ μας δεν ρωτηθήκαμε. Κανείς "δημοκράτης" ηγήτορας δεν θεώρησε απαραίτητο να ρωτήσει τον λαό μας και τον κάθε λαό αυτής της ηπείρου, εάν συμφωνεί να απωλέσει την ταυτότητά του, να μεταλλαχθεί και σε ελάχιστο βάθος χρόνου να αντικατασταθεί. Προφανώς, ισχύει το άλλοι φροντίζουν «για εσάς, χωρίς εσάς». Μας την επέβαλλαν αυτή την μετάλλαξη και εμείς τώρα πρέπει να το βουλώσουμε, να την επικροτήσουμε, να την χειροκροτήσουμε, γιατί αλλιώς θα μας κολλήσουν στο κούτελο την ταμπέλα του «ρατσιστή»….. Πρέπει να δεχτούμε αυτούς τους «νέους Έλληνες» και τους «νέους ευρωπαίους».

"Παλιός" Ιταλός: Giuseppe Meazza

Νέοι Ιταλοί: Stefano Okaka (Νιγηρία), Angelo Ogbonna (Νιγηρία), Mario Balotelli (Γκάνα)

Εάν τα παιδιά μας σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν (ή μπορεί και να μην τα νοιάζει) ότι πχ. οι Ιταλοί ή οι Νορβηγοί δεν είναι μαύροι, (όπως και οι Κορεάτες δεν είναι ξανθωποί) και ο κάθε Ακουμπατιμπάλα (ταλέντο δεν λέω) εφόσον τον έκαναν «Έλληνα», άρα είναι Έλληνας, τότε μεθαύριο, τα εγγόνια μας έχοντας πλήρη σύγχυση από ότι έχουν συνηθίσει να βλέπουν και να ακούνε, γιατί να μην πιστέψουν ότι ο Λεωνίδας ήταν από τα νησιά Σαμόα και πριν την μάχη των Θερμοπυλών έπαιζαν ταμ ταμ; 

Δεν έχει να κάνει με «ρατσισμό» αυτή η ιστορία. Έχει να κάνει με τον αργό θάνατο ενός λαού. Και παραπέρα μιας Ηπείρου. Και πιο παραπέρα αν θέλετε, μίας Φυλής.

 

Όταν στις ημέρες μας ακόμα και από τα σχολεία μαθαίνουμε για την «αξία της βιοποικιλότητας» και το πόσο σήμερα κινδυνεύει «ο αριθμός και η ποικιλομορφία των σύγχρονων μορφών ζωής στη γη», τότε πως γίνεται να αδιαφορούμε και μάλιστα να επιχαίρουμε που ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο μονότονος και μονόχρωμος;

Μια Σουηδία που δεν υπάρχει πλέον. Μια Ευρώπη που δεν υπάρχει πλέον

Η ύπαρξη είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Κάθε πολιτισμός, κάθε έθνος σε αυτόν τον πλανήτη έχει το δικαίωμα να υπάρχει και να προστατεύσει τον εαυτό του. 

Το ανακάτεμα όλων στο πολυπολιτισμικό μίξερ δεν είναι «πολυμορφία». Είναι ομοιομορφία. Δεν είναι η «πολύ-πολιτισμικότητα». Είναι μονο-πολιτισμικότητα, ή μάλλον μη-πολιτισμικότητα. Είναι καταστροφή κάθε πολιτισμικότητας. Είναι καταστροφή κάθε ξεχωριστής ταυτότητας στη διαδικασία της δημιουργίας μιας συμπυκνωμένης, καφέ λάσπης. Χωρίς να είναι αυτό φυλετικό λογοπαίγνιο. Δεν προσθέτει «ποικιλία». Την καταστρέφει..

Τελικά, αντίθετα από αυτά που λένε τα φερέφωνα της Νέας Τάξης, όσοι είναι αντίθετοι στην επιβαλλόμενη «πολυπολιτισμικότητα», είναι οι αληθινοί υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας : γιατί θέλουν να διατηρήσουν όχι μόνο τη δική τους ταυτότητα, αλλά τα έθνη, τους πολιτισμούς, και τις ταυτότητες των άλλων.

* H αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου στην "προφητική" ταινία : "Η Ρένα είναι οφσάιντ" (1972)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ