!
Οταν χρησιμοποιείς εκφράσεις του τύπου «μαλάκας», «γαμιέται» κλπ πρέπει να έχεις επίγνωση πού το λές, πότε και πως. Διαφορετικά κινδυνεύεις να γίνεις καταγέλαστος.
Ενώ αν έχεις επίγνωση για το που, πως και πότε, μένεις στην ιστορία. Όπως ο διαβόητος για τη βωμολοχία του ήρωας του 1821 Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Όταν το 1822 ο Χουρσίτ πασάς του παρήγγειλε από τη Λάρισα να δηλώσει υποταγή, ο Καραϊσκάκης δεν μάσησε τα λόγια του: «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να
προσκυνήσω. Kι εγώ πασά μου ρώτησα τον πούτσο μου τον ίδιον, κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω· κι αν έλθης κατ' επάνω μου ευθύς να πολεμήσω».
Ο αητός της Ρούμελης κουβαλούσε πάντα μαζί του στις μάχες μία εκχριστιανισμένη Τουρκοπούλα ντυμένη ανδρικά. Την έλεγαν Μαριώ, αλλά τη φωνάζανε «Ζαφείρη»: «Ήταν
στρογγυλοπρόσωπη, με μαύρα μάτια και μια κοτσίδα γύρω στο κόκκινο φέσι με τη γαλάζια φούντα» θα γράψει ο επιφανής λόγιος και ιστοριοδίφης Γιάννης Βλαχογιάννης σε άρθρο
του στην «Εστία» το 1917: «Φορούσε άσπρες μπαμπακερές κάλτσες, άσπρο φλοκωτό σακάκι, φουστανέλα και στο σελάχι δυο μπιστόλια και ένα γιαταγάνι και στο χέρι ένα ελαφρό
ντουφέκι. Ο Καραϊσκάκης, αρρωστιάρης και μακριά από τους δικούς του, είχε ανάγκη από τη φροντίδα μιας γυναίκας».
Μια φορά που η Καπετάνισσα ζήλεψε την παρουσία της Μαριώς στο πλάι του, ο Καραϊσκάκης αποπειράθηκε να την κατευνάσει ως εξής: «Έγνοια σου, μουρή, έχω και για σένα πούτσο. Μη μου χολιάζεις».
Και πόσα ακόμα μπορεί κανείς να ανφέρει για τον μέγιστο Καραϊσκάκη, ο οποίος σα χτες το 1824, δικάστηκε στο Αιτωλικό με την κατηγορία ότι ήλθε σε συνεννοήσεις με τους Τούρκους.
Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης
Ενώ αν έχεις επίγνωση για το που, πως και πότε, μένεις στην ιστορία. Όπως ο διαβόητος για τη βωμολοχία του ήρωας του 1821 Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Όταν το 1822 ο Χουρσίτ πασάς του παρήγγειλε από τη Λάρισα να δηλώσει υποταγή, ο Καραϊσκάκης δεν μάσησε τα λόγια του: «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να
προσκυνήσω. Kι εγώ πασά μου ρώτησα τον πούτσο μου τον ίδιον, κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω· κι αν έλθης κατ' επάνω μου ευθύς να πολεμήσω».
Ο αητός της Ρούμελης κουβαλούσε πάντα μαζί του στις μάχες μία εκχριστιανισμένη Τουρκοπούλα ντυμένη ανδρικά. Την έλεγαν Μαριώ, αλλά τη φωνάζανε «Ζαφείρη»: «Ήταν
στρογγυλοπρόσωπη, με μαύρα μάτια και μια κοτσίδα γύρω στο κόκκινο φέσι με τη γαλάζια φούντα» θα γράψει ο επιφανής λόγιος και ιστοριοδίφης Γιάννης Βλαχογιάννης σε άρθρο
του στην «Εστία» το 1917: «Φορούσε άσπρες μπαμπακερές κάλτσες, άσπρο φλοκωτό σακάκι, φουστανέλα και στο σελάχι δυο μπιστόλια και ένα γιαταγάνι και στο χέρι ένα ελαφρό
ντουφέκι. Ο Καραϊσκάκης, αρρωστιάρης και μακριά από τους δικούς του, είχε ανάγκη από τη φροντίδα μιας γυναίκας».
Μια φορά που η Καπετάνισσα ζήλεψε την παρουσία της Μαριώς στο πλάι του, ο Καραϊσκάκης αποπειράθηκε να την κατευνάσει ως εξής: «Έγνοια σου, μουρή, έχω και για σένα πούτσο. Μη μου χολιάζεις».
Και πόσα ακόμα μπορεί κανείς να ανφέρει για τον μέγιστο Καραϊσκάκη, ο οποίος σα χτες το 1824, δικάστηκε στο Αιτωλικό με την κατηγορία ότι ήλθε σε συνεννοήσεις με τους Τούρκους.
ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ
over
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου